Reisverslag Turkije, ervaringen en verhalen zijn hier welkom

Live Chat by Comm100

Turkije reisverslagen

Prikbord

Uw oproepen en advertenties kunt u op het prikbord gratis plaatsen.

Gastenboek

Lees hier wat men over ons schrijft, en voeg uw eigen bericht toe.

Uw advertentie

Zet uw reclame op een van de meest bezochte Turkije site!

Momenteel 7 bezoekers online - Reisverslagen werden vandaag: 4883 * bezichtigd.

(2006-10-13)

herkese selam;
ben marmaristen serdar.bu sitenin bu kadar mükemmel olacaðýný zannetmiyordum,burdaki ki insanlar perfect.
ama birþey sormak istiyorum...eðer türkçesi olup vede leeuwarden de yaþayan varsa bana kesin yazsýn.
rica ediyorum...
herþey için çok teþekkürler...
görüþmek üzere...
^Naar boven

melissa (2006-09-09)

the taxi took us away from home.we went to the airport.we had 2 wait 2hours before we could go on the plane.when we were on the plane they gave us drink and food.than we had to fly 3hours.than we came to the airport in turkiye we had to check in there and than there was a bus that brought us to our hotel:\'club hotel vera tmt\'.it was so beautifull.we packed out our sutecases and went to the \'lindita\' restaurant.me and my nephew took spaghetti and then there was a garcon on our table.he was so nice and friendly.his name was kenan.than we swum.beautiful swimming pool and cool slides.after that,...i was looking around on the beach and there was a beachbar the man who was in the bar called erkan and devrimhe\'s the best friend you can have!there was allso every day animation with the animation team...philip gave crazy dart games,water polo and boccia.he gave allso poolgames 2gether with dante.and dante gave allso archery.there was allso the water gym with raffael.and dance lessons with michael and salto.and beach volley with banderas.and every evening mini disco ;) and showtime.it was a lot of fun!!!!!and i met nice girls:robin and amy.we went back to belgium the 07th july 2006.with my regret!!!i love turkiye(bodrum) and i wish i could go back!!!xxxx
^Naar boven

Britt (2006-08-20)

Wij gaan elk jaar naar Mersin, Adana in Turkije.
Dit jaar zijn we voor 4 weken geweest. normaal gezien was het voor 5 weken, maar wegens problemen met de tickets was het spijtig genoeg een week later.
we vertrokken vanuit Eindhoven deze keer, anders was het altijd via Dusseldorf.
Dit jaar kreeg ik het vakantiegevoel al vanop het vliegtuig, ook deze keer gevlogen met onurair. altijd vriendelijke mensen trouwens. (wat ik ook gelezen heb in een ander reisverslag)
het zou trouwens ook handiger zijn mocht er een vliegtuig vetrekken vanuit zaventem richting Adana.
Waarom ik zograag naar Turkije ga? vooral voor de lieve mensen, die toch meestal vriendelijk zijn of toch vriendelijker dan de Belgische bevolking.
aangezien ik 18 ben (en dus meereis met mn ouders) ben ik nog jong, en maak veel sneller vrienden hier (Turkije) dan in Belgie.
Zo heb ik vorig jaar mijn beste vriend leren kennen, die me af en toe ook turks leert.
Eigenlijk zou ik gewoon turkse les moeten nemen, iemand geitreseert om me die te geven?
hij heeft me turks eten leren eten, aangezien ik voor alles wat vreemd is mijn neus op trek, lust ik vrijwel alles wat turks is, maar geen lamslong :D
Al bij al, Turkije is bij uitstek mijn favoriete land, zelf zo erg dat ik erover denk om er een aantal jaar te wonen, liefst in Istanbul.
mijn beste vriend zit dat natuurlijk zitten, maar eerst moet ik mijn school afwerken.
jammer, dat veel mensen een vertekend beeld hebben van turkije en is het een vriendelijk land om er op reis te gaan.
^Naar boven

Cheya (2006-08-07)

ikga1 keer per jaar zonder man en kind op vakantie naar Turkije. Dit jaar was het ook weer in het voorjaar, in juni.Een heerlijk temperatuurtje. Onderweg in het vlegtuig sjans met een steward van Onur air. Een hunk! We hadden nog een half uur te vliegen en hij kwam bij me en vroeg mijn e-mailadres.10 min later kreeg ik een extra koffie van hem en de nadere passagiers nietIk zag op het servetje wat erbij zat letters zag staan..ja hoor.. zijn e-mail.Tsjongejonge...>> De aankomst in Izmir was qua temp weer heerlijk, en ik was zó blij dat ik weer de Turkse grond onder mijn voeten voelde.Ik vroeg me even af waar dat door kwam, ik weet het antwoord nog steeds niet, maar het is een feit.De busreis naar Kusadasi was ook weer genieten, om al het bekende weer te zien,moskeeën,kleine winkeltjes langs de snelwegen waar ik me dan van afvraag hoe ze kunnen blijven bestaan. De vervallen huizen waarvan de daken er nog net zo bij hangen als het jaar er voor. De zeer hard werkende mensen op het platteland al hinkend en krom lopend.Alle respect voor die mensen!! Wát een leven denk ik dan. De tijd raakt op en we naderen Kusadasi, mijn hart slaat een keer over als ik in de dalen al het bekende weer zie en de bus gaat me dan ook niet snel genoeg. Ik ben als een kind zo blij.Eenmaal in het hotel gekomen(waar ik voor de tweede keer ben) herkennen ze me bij de receptie nog. Niet te gelóven. Eenmaal op mijn kamer haal ik uit mijn koffer wat ik denk nodig te hebben aan kleding,want ik wil me eerst even opfrissen alvorens ik het stadje inga waar ik zoveel mooie herinneringen aan heb.Eenmaal in het centrum gekomen loop ik toch weer een beetje onwennig maar dat duurde niet lang.Ik heb er nog maar een paar voetstappen staan en ik hoor aan de overkant een mannenstem roepen: Gajaaaa....!!! Ik kan mijn oren niet geloven..roept hij mij?? Ik kon de beste man niet eens. Hij keek me aan en riep: Holland..miss Holland,Gaja. Jee zeg...hij herkende me ook nog , toen zag ik wie het was..oh jee ja... HIJ...hahaha... hij riep nog een paar erbij van andere winkels én daar waren mijn vrienden en vriendinnen.Mijn god, wat een blijdschap van alle kanten. Ik voelde meteen dat dit weer een vakantie werd om nooit te vergeten en ik kreeg gelijk.De 11 dagen waren weer veel te kort, ik heb er weer nieuwe vrienden en vriendinnen bij gekregen. Aysia, huilde toen ik haar gedag ging zeggen, ik heb haar mijn kettinkje gegeven die ze zo mooi vond, wéér iemand blij gemaakt, heerlijk! De volgende morgen...het laatste ontbijt in het hotel, ik was somber en een beetje teneergeslagen dat alles weer zo snel voorbij was gegaan.Ik laat mijn gedachten nog even gaan en denk aan de laatste 11 dagen, het plezier met de mensen van daar, de uitgaansavonden, én niet vergeten de türkse bars. Alwaar ik turks gezongen heb...ik heb het afgelopen jaar een beetje turks geleerd, ze smúlden er van!!! Vooral toen ze hoorden dat ik turks zing.Songs van de diva Sezen Aksu, Gece Yolculari enz enz.Het muziek zette in, ik kreeg een microfoon in mijn handen geduwd: sing..gaja..sing!!>>> Dan wordt ik wakker geschud doordat iemand een hand op mijn schouder legt. Het is Ibrahim,iemand van het restaurant die zegt dat ik straks even noet wachten omdat hij me uit wil zwaaien.De lieverd! Ik heb nog twee uur te gaan voordat de bus me ophaalt. Het stadje ga ik niet meer in , al ligt dat om de hoek van mijn hotel.Ik heb de nacht ervoor iedereen gedag gezegd,en dat was niet het leukste om te doen. Niet voor mijn vrienden en vriendinnen maar ookzeker niet voor mij. Daarom blijf ik maar aan de boulevard met een hele goede vriend die beslist bij me wilde zijn.We turen naar een cruiseschip die uitvaart en we vragen ons even af waarom hij ons niet meeneemt.Dan hoor ik de bus aankomen.We begeven ons naar de overkant, naar mijn hotel en ik pak mijn koffer en tas vol cadeautjes voor huis.Ibrahim geeft me een hand en een kus: \" bye Gaja..take care at yourself, see you next year\" Ik voel de tranen weer opkomen, maar dat mag niet van hem, niet huilen. Alleen van blijdschap, maar dat is nu ver te zoeken.Hij tiltmn koffer naar de bus. Vedat...omhelst me stevig en geeft me een kus,\" see you next year Gaja\" mail me and sms me\" Dont forget!! Vergeten...? dat nooit!!! Ik blijf trouw smsen en mails versturen. Dan gaan de deuren dicht van de bus dicht en de bus begint zijn reis naar Izmir Airport.Sommige bekenden van de boulevard staan ook te zwaaien en ik voel me zo leeg en alleen.Stiekem pink ik een paar tranen achter mijn zonnebril weg.in mijn tel staan alweer berichtjes van allemaal.Maar ook twee berichtjes van huis: Lieve Mamma, vandaag kom je weer thuis\" Goede vlucht \" van het thuisfront.Dan weet ik dat het goed is zo! Het lichtje van mijn vakantie in Kusadasi raakt bijna opgebrand, en ik weet dat ik 1 jaar moet wachten tot ik weer kan gaan.Eenmaal op schiphol aangekomen is de lucht koud en grijs. Ik ben weer in Holland denk ik dan. Ik moet thuis maar eens voorstellen om ons in Turkije te gaan vestigen,al weet ik nu het antwoord wel. NEE! Mijn man is niet zo\'n liefhebber van het land als ik, hij heeft het na een paar keer wel gezien en wil dan weer ergens anders naartoe. Dat is ook goed, zolang ik maar naar mijn Kusadasi kan blijven gaan, ieder jaar weer. De steward....hij woonde in Istanbul en ik heb nog even een paar weekjes met hem gechat en gemaild, dat was leuk.Lieve vrienden van Kusadasi... ik zeg jullie stuk voor stuk:Sana her seyin en iysini delerim, kendine iyi bak!!!!!! See you all next year..sevgiler_Cheya
(ÇOK ÖZLEDIM..)
^Naar boven

carla (2006-05-15)

Tjah.... alle verhalen hier gaan over vakanties, maar wij gingen heel \"zakelijk\" naar Turkije(mijn 16e keer; 1ste keer in 1990 toen nog nauwelijks toeristen in Antalya kwamen..) Tijdens het 15e bezoek (Kusadasi) hadden we3 stukken grond gekocht. We zagen dat de prijzen van onroerend goed flink opgelopen waren in verhouding tot voerige bezoeken en besloten om niet dezelfde fout te maken als 8 jaar geleden in Spanje. Toen we ons daar gingen vestigen kostte een appartement 45.000 gulden (!!!) en een huis rond de 200.000. Nu gaan diezelfde appartementen weg voor 120.000 euro en voor een vrijstaand huis betaal je gemakkelijk 330.000 euro. Wij kochten er desdtijds 1 en hadden jaren spijt dat we niet meer geinvesteerd hadden. Helaas moet ik u iets anders gaan doen en vervolg ik later mijn verhaal
^Naar boven

Mark (2006-02-27)

Midden in de nacht landt de airbus op de luchthaven van Izmir. Na een onbeduidende controle draai ik de pedalen aan mijn fiets, zet het stuur recht en pomp de banden keihard op. Ik besluit om in de zwoele nacht in de richting van de kust te fietsen. Af en toe hoor ik in de verte het gejank van honden, of zijn het wolven ...? In een dorpje wordt er nog feest gevierd. Ik fiets verder, maar na een 30 tal kilometer begin ik toch een slaapplaats te zoeken. Ik heb geluk: een eenvoudig pension biedt me een zacht bed en \'s morgens een goed ontbijt.
De volgende dag rij ik eerst naar Kusadasi, en vervolgens naar Selcuk. Daar vind ik een mooi \"Bella\" hotelletje. Ik heb nog een halve dag voor me, en dat geeft me de gelegenheid om nog eens het prachtige Efeze te gaan bezoeken. In de Agora koop ik een Dösemealti tapijt. Het wordt opgestuurd, en zal nog voor mij in België aankomen.
Twee dagen fietsen leiden me naar de necropolis van Hiërapolis en de oogverblindende terrassen van Pamukkale. Reeds de Romeinen kenden de helende werking van dit mineraalrijke water. Zo werd deze plaats een belangrijk kuuroord van de Oudheid.
Twee dagen heb ik nodig om van Denizli naar Antalya te fietsen. Er is weinig verkeer op de weg naar Kor***eli. Op de velden wordt hard gewerkt. Het pastorale landschap met schaapherders, graanvelden en zelfs papaverplantages doen me vergeten dat ik bijna 1 000 m. geklommen heb. Na 180 km vind ik in Kor***eli een kamer in een primitief hotelletje.
Een dag later ben ik al tegen de middag in Antalya. De rustdag die ik hier neem is erg welkom. Ik wandel door de kleine steegjes van de oude stad naar het gezellige haventje. Daarna bezoek ik het moderne archeologisch museum. Ik besluit de dag met een heerlijke sis kebab.
Door de regen fiets ik naar Aspendos. Het Romeinse theater staat na 2 000 jaar nog steeds te wachten op bezoekers. Side kan me minder bekoren. Enkele maanden na de Golfoorlog zijn er niet veel toeristen. Ik word dan ook gedurig aangeklampt door verkopers. Ik rij door naar Manavgat en vind er onderdak in een pension van een vriendelijke Arabische vrouw.
Opnieuw moet ik over het Taurosgebergte. Het wordt een loodzware rit. Na elke klim volgt een korte afdaling. Er zijn veel ritmeveranderingen en een tropische temperatuur. De tegenwind zorgt dan wel voor wat afkoeling, maar ik had toch liever de wind in de rug gehad. Van zeeniveau klim ik uiteindelijk naar een pashoogte van 1 525 m. De weg is smal en dikwijls in slechte staat. Maar de natuur is overweldigend: bloemen, planten en immense rotspartijen. In Cevizli geef ik er de brui aan. Achter de moskee zet ik mijn tentje recht en val snel in slaap.
Weer staan er 2 passen voor de boeg. Maar net voor de top van de tweede krijg ik spaakbreuk. Ik kan het zelf niet herstellen en moet met een bus mee naar Beysehir. Daar weet een handige fietsenmaker het euvel snel te verhelpen.
Ik ben nu op de Anatolische hoogvlakte. Maar de weg blijft heuvelachtig. Mijn achterwiel is nog steeds niet o.k. In Konya besluit ik om het bij een fietsenmaker laten recht te trekken en te laten ronden.
Konya is een belangrijk religieus centrum. Daarom heb ik voor het binnenrijden van de stad een pantalon over mijn fietsbroek aangetrokken. Het belang van Konya gaat terug tot de periode van de Rum-Seldsjoeken die hier een tijd lang hun hoofdstad hadden. Dat was ook de periode van Mevlana, de mystieke filosoof en dichter, en stichter van de dansende derwisjen. In tegenstelling tot wat velen denken, was Mevlana geen fundamentalist, maar een overtuigd moslim die zijn leven in dienst stelde van God en van de mensheid. Daarom staat er boven de ingang van zijn graftombe geschreven: \"Kom, kom allen, gelovigen en niet-gelovigen, hier naar binnen, om er te bidden tot God\".
Konya is ook een belangrijk tapijtcentrum. Ik koop er een tweede tapijt, een klein zijden Hereke dat ik de rest van de reis in een fietstas zal meedragen, en waarvan de schoonheid me \'s avonds na een vermoeiende fietsdag, opnieuw doet opkikken.
De vlakte van Konya wordt beheerst door een enorm zoutmeer. De weg is volledig vlak, maar de wind waait verschrikkelijk tegen. Mijn fietstassen zijn echter zeilen, en ik moet een versnelling gebruiken die ik normaal slechts in de bergen ronddraai. Bovendien zijn er zo goed als geen pleisterplaatsen onderweg. Enkel loslopende honden veroorzaken de nodige opwinding. Als er zo \'n dreigende kangal midden op de weg blijft staan, weet ik niet beter dan te wachten op een oude man met kar en paard, die als een Deus \"in\" machina uit het niets opdaagt. De hond heeft blijkbaar schrik voor het paard, en na een hartelijk \"tesekkur ederim\" kan ik mijn tocht verder zetten.
In Aksaray betaal ik te veel voor een schamele kamer. Een \"Underirdische Stadt\" trekt mijn aandacht. Een jongen gidst mij tot diep onder de grond. Dit is niet Kaymakli of Derinkuyu, maar de privé-rondleiding en de deskundige uitleg van de jonge gids zorgen voor een unieke ervaring.
Als ik de Vallei van Göreme binnenrijd, vind ik een kamer in een gezellig troglodiet pension. Ik maak er dadelijk kennis met enkele van de weinige toeristen die ik deze reis ontmoet: Norbert, die in Wenen woont, en al een aardig mondje Turks praat, zal ik 2 jaar later tijdens mijn reis van Berlijn naar Istanbul opnieuw ontmoeten.
Cappadocië is één van de wonderbaarlijkste landschappen die ik ooit heb gezien. Miljoenen jaren geleden werd de streek bedolven door as en lava van de nabijgelegen vulkanen Erciyes Dag en Hasan Dag. Door de druk veranderde de as in zachte tufsteen die snel erodeerde. Op plaatsen waar de tufsteen echter was aangedrukt door lava of andere zware stenen, kon de erosie zich niet zo snel doorzetten. Daardoor ontstonden grillige vormen in het landschap, met als bekendste de feeënschoorstenen, in het Frans ook wel demoiselles coiffées genoemd.
De zachte steen was ideaal om er woningen in uit te kappen. Tijdens de eerste jaren van het christendom verspreidde de nieuwe godsdienst zich vooral in de Romeinse provincie Asia Minor (Klein Azië). Honderden kerken werden hier gebouwd ... gekapt, en de fresco \'s behoren tot de oudste van de christelijke wereld.
Ik heb een nieuwe planning gemaakt: als ik elke dag 100 km. rijd, ben ik over 4 dagen in Malatya. Maar in Kayseri, na 95 km, is het pas middag. Na enkele uren in de stad rondgedoold te hebben, en na een heerlijke Iskender kebab, vertrek ik omstreeks 15 u. verder. In de vooravond ben ik in Bunyan. Er is geen hotel of pension. Maar een vriendelijke man, die enkele jaren in Duitsland heeft gewerkt, bewijst concreet hoe gastvrij dit volk is.
De volgende dag voel ik mij ellendig. Ik zal tevreden zijn als ik in Pinarbasi geraak. Maar op het middaguur ben ik er al. Overnachtingsplaatsen zijn er niet. Ik besluit dus om verder te rijden. Er staan 2 passen voor de boeg, elk bijna 2 000 m. hoog. Ik probeer mijn krachten te doseren, en om 19.30 u. sta ik in Gürün in de lobby van een hotel. Ik heb er in het restaurant nog een interessant gesprek met enkele Turkse zakenmensen. Als ik de rekening wil betalen, worden ze kwaad ... : ik ben een gast, en gasten betalen niet!
Mijn neus zit volledig dicht. Als ik in Malatya geraak, zal ik een dag voor zijn op mijn schema. Onderweg zie ik alsmaar meer abrikozenbomen. Malatya wordt dan ook de abrikozenhoofdstad genoemd. Weer voert een pas me naar een hoogte van 1 800 m. Maar daarna volgt er een fantastische afdaling die me uiteindelijk in Malatya brengt.
Twee dagen rust ... Ik schrijf me in voor een tweedaagse tocht naar de Nemrut Dag. Met een minibusje rijden we uren door de bergen, over onverharde wegen met putten, stenen en steile afgronden. Overal lopen mannen met geweren op hun schouder, het lijken wel Turkse cowboy \'s te zijn.
Aan de voet van de top van de berg staat een hotelletje. Van daaruit klimmen we naar de tumulus, de graftombe van Antiochus van Comagene, die hier, 2 000 m. hoog, in 34 v.C. begraven werd. Even later ben ik getuige van een overgetelijke zondsondergang.
Na een korte nachtrust, klimmen we opnieuw naar de top: ditmaal zien we de zon langs de andere kant weer verschijnen. Nergens is de Griekse afkomst van de naam Anatolië zo duidelijk: \"land van de rijzende zon\".
Ik bevind me nu in het hart van Turks Koerdistan. De Eufraat is hier door de bouw van de grote Ataturkdam al een brede rivier. In Elazig bezoek ik de oude burcht van Harput. Een student troont me mee naar zijn huis waar ik in de mooie boomgaard van al het heerlijke fruit moet proeven.
Onderweg naar Bingöl word ik door de politie tegengehouden ... om een kopje thee met hen te drinken, en om een foto te maken die ik moet opsturen.
Het landschap wordt nu groener. Net voor Mus zie ik een vluchtelingenkamp voor Iraakse Koerden. De stad is letargisch: ik zie enkel mannen keuvelen en thee drinken op hun kleine krukjes, en veel, heel veel politie en soldaten. In de bar van het hotel heb ik \'s avonds een gesprek met een Koerdische leraar die een jaar als politiek gevangen heeft vastgezeten.
De volgende dag probeer ik zo snel als mogelijk naar Tatvan te rijden. Ik wil er zeker de boot over het immense meer niet missen. Om 14 u. vertrekt de ferry voor een 4 uren durende tocht naar Van.
De rustdag in Van bestaat uit een daguitstap per taxi naar de koerdische burcht van Hosap, Cavustep, Akthamar en Van Kale. Het Armeens kerkje Akthamar op een eilandje in het meer is het enige overgebleven Armeens bouwwerk uit de middeleeuwen. Rondom zijn er prachtige sculpturen met taferelen uit de bijbel.
Van is het keerpunt van de reis. Ik rijd eerst noordwaarts naar de hoofdweg tussen Turkije en Iran, en vervolgens naar Erzurum. Als ik onderweg uitgehongerd toch een stuk oude kaas opeet, voel ik me al snel ziek worden. Gedurende een 50-tal km. laat ik me in een vrachtwagen meevoeren. De volgende dag bereik ik uitgeput de bijna 2 000 m. hoog gelegen stad.
Twee dagen lig ik meestal in bed. Maar als ik dan toch een wandeling maak, merk ik dat de poetsvrouwen mijn medicamenten hebben weggegooid.
Ik moet nu nog naar Trabzon. Een banaan moet me energie geven, maar na 2 minuten is ze er al weer uit ...
Toch slaag ik erin om in 4 dagen en over 457 km. door diepe kloven en hoge bergpassen Trabzon te bereiken. Een 30 km. voor de stad, als ik aan de Zwarte Zee een cola drink, moet ik al vlug naar het toilet. Het is pure cola die ik urineer. Ik heb de indruk dat binnen in mij geen enkel orgaan nog degelijk functioneert.
Thee, perzikken, brood en vooral rust krikken mij terug op. Ik besluit om met een bus naar het Sumela klooster te rijden. maar de bus komt niet, en geprikkeld neem ik de fiets en rijd de hoge bergen in. De beloning is fantastisch: het klooster hangt als een arendsnest tegen de 1 200 m. hoge rotsen.
Als ik me \'s avonds bij het VVV ga beklagen over de slechte afspraak met de bus, onmoet ik voor het eerst Emel. De volgende dag, voor dat ik de ferry naar Istanbul neem, lunchen we samen in een klein restaurantje.
Ik deel een kajuit met 3 Turkse mannen. Eén van hen is een imman. Hij is zeer belezen en goed op de hoogte van de westerse literatuur. Elke ochtend bij zonsopgang legt hij een krant op de grond en doet zijn gebed.
Drie dagen heb ik de tijd om te mijmeren over de voorbije reis, over de prachtige landschappen, de historische monumenten en vooral over de gastvrijheid van een land dat steeds een speciale plaats in mijn hart zal hebben.
Meer over mijn reizen op www.markvandelaer.be
^Naar boven